Foto gemaakt door Liëtte Boersma tijdens de Vaaren zeiltrip
Wat heeft deze tijd vooral nodig? COMPASSIE. Vanuit mijn perspectief deel ik dit in een blogje. Ik voel de urgentie, een gedachten golf vanuit mijn hart, om 'iets' de wereld in te slingeren rondom compassie.
De wereld heeft meer (zelf)compassie nodig is mijn pleidooi.
Van Dale zegt dit:
com·pas·sie(de; v)
medelijden
Compassie is meer dan 'medelijden' voor mij. Compassie is het vermogen om stil te staan bij je eigen gedoe of van een ander met acceptatie en mededogen. Daar zit liefde in. Een zachte hand, een wijde blik. Ruimte rondom leed.
Medelijden voelt voor mij als een dynamiek in het slachtofferschap. Een dynamiek van ongelijkwaardigheid, een scheve dynamiek. Je kijkt neer op een slachtoffer die lijdt. Er zit afstandelijkheid in. Een vinger naar het slachtoffer wijzend en daarbij medelijden voelen.
Compassie is een beweging naar het lijden toe, een verwelkoming. Je staat naast het slachtoffer met een arm om degene heen. Je voelt mee. Er beweegt iets door jezelf heen. Vanuit jouw plek meeleven en voelen met de ander, zonder te lijden in het leed.
Oude wijzen roepen al lang geleden over compassie. Rumi deelt in een mooie gedicht 'De Herberg' over de kern van compassie. Een flard van dit gedicht:
Dit mens-zijn is een soort herberg Elke ochtend weer nieuw bezoek…
Vreugde, verdriet, afschuw, Verwelkom ze en ontvang ze gastvrij … Rumi (1207-1273)
Het binnenlaten van alle gevoelens en deze accepteren met liefde en mildheid. Dat is voor mij compassie. Het leed van een ander of jezelf kunnen voelen is een gave die we als mens beschikken. We mogen meer bij onszelf en een ander stil staan vanuit compassie.. Het heeft een helend effect.
Het leren herkennen wat je voelt en wat daarbij van jezelf en wat van een ander is, geeft veel inzicht. Word ik geraakt? Is dit van mij of van een ander? We mogen het verwelkomen .Er ontstaat in het welkom een bepaalde ruimte rondom het gevoel. In de ruimte kan de compassie ontstaan.
Compassie voor jezelf en onze medemens is het hardst nodig in tijden van grote transities. Zoals nu gaande is. Ik maakte 3,5 jaar geleden een grote (surf)ramp mee. Ik overleefde de ramp op een haar na. In de eerste uren en dagen na de ramp kon ik de compassie voelen van de (water)gemeenschap.
In die compassie kon ik mij verbinden, ik kon leunen bij de ander. Ik voelde zoveel liefde om mij heen van steun. Door compassie kwam ik bij mijn eigen compassie. Er ontstond ruimte rondom zoveel donker,. Ik had de deuren te openen van rouw. Zie gedicht van Rumi, ik had alle gasten te verwelkomen.
Mijn leven kwam via (zelf)compassie weer op gang. Zonder te blijven hangen in het donker of in (zelf)medelijden. Dit brengt mij op deze plek waar ik nu ben. Een plek met meer licht en vrijheid met dank aan de compassie.