Machteloos.
〰️
Onbegrepen.
〰️
Het diepe gevoel danst met mij mee door de tijd.
〰️
Ik begin te herkennen dat deze verstolde energie zich naar buiten wil werken.
〰️
Zoals de pus uit een wond.
〰️
De wond wil helen.
〰️
Ik zie de wond aan met machteloze ogen.
Verslagenheid en eenzaamheid. Verscheidenheid.
〰️
Ik kijk door mijzelf.
Zie, doorzie, de ‘valse’ mind, en ik zie daarachter het kind. Ver weg, in een hoekje.
〰️
Heej jongen, je hoeft niet meer zo te rennen. Te vluchten. De beweging die ik zo goed ken.
Je bent veilig.
〰️
In mijn eigen veilige plek komen de tranen.
Ik laat slechte gedachtes over mijzelf los met die zoute tranen die lopen over mijn oude wonden.
〰️
Ontspanning komt. Het beweegt in mijn lijf. De gestolde energie bevrijd zich. Ik tril. Het is okay.
〰️
Ik kom thuis in mijzelf.
Ik zie het jongetje, kleine Ruurd.
Ik zie je. Welkom.
Ik heb te vertrouwen, mee te buigen. Veerkrachtigheid is in mijn team.
〰️
Deze golfbeweging is er altijd. Eb en vloed. Zijn we iedere keer klaar voor de volgende golf..?
〰️
Vind je eigen centrum en speel in de zee. De golven zijn niet anders dan het speelterrein. Wat wij meemaken, kunnen we meewerken. Voelen, beetpakken en los laten. Onze veerkracht zit in het midden.
♾️