Rouw is geen lineair proces. Rouw komt in golven. De zee is een goede metafoor als het gaat om rouw. Rouw leerde ik afgelopen jaren kennen. Ik verloor vrienden.
Soms bedenkt mijn hoofd, dat de rouw nu wel klaar is. Het zegt veel over hoe pijn vermijdende wezen ik ben. En energiezuinig ook. Haha. Ik weet dat het een illusie is om aan pijn te ontkomen. Het vindt een weg en dient een doel om door te ontwikkelen.
De afgelopen week voelde ik mij niet volledig in tune. In contact met een ander tijdens een wandeling kwam ik achter mijn ongemak. Het was een duidelijk signaal om naar binnen te gaan.
In rouw leerde ik de afgelopen jaren meer tijd te nemen voor mijzelf. Te ontspannen met zaken die er ogenschijnlijk niet toe doen. Vuur staren was voor mij zoiets... En leerde ik juist bewust stil te staan bij de pijn en het verlies. Het mocht door mij heen bewegen en los gelaten worden, dat was en is mijn mantra.
Ik nam deze week meer de tijd om in te tunen. Wat voel ik? Waar ben ik? Wat wil gezien worden?
Gisteren werd in zee mijn gevoel voelbaarder, een drukkend gevoel op mijn borst en een hoge hartslag. De zee liet mij de pijn zien. Ik verbond mij met wat er was. In stilte kreeg het een plek en kwam het naar buiten.
Na de surfsessie had ik twee bijzondere ontmoetingen met goede vrienden. In deze ontmoetingen ging het rouwluikje verder open. Een bepaald veiligheidsmechanisme, een masker, mocht meer af.. Ik hoefde mij niet 'groot' te houden. Het gemis werd gedeeld, verloren vrienden werd geëerd.
In de ontmoeting met de ander zag ik mijn eigen verdriet en gemis. Ahoo. Liefde overstijgt alles. Tune in, deel en speel.