Ik groeide op in een warm nest. Ik had een christelijke opvoeding genoten. Na 15 jaar voelde de kerk te benauwend. Het systeem was te dogmatisch en te gesloten voor mij. Het was tijd voor verbreding en verdieping van mijn wereldbeeld.
Ik bleef op een aantal zondagen op mijn nest liggen, het was mijn manier om te zeggen dat ik niet meer naar de kerk ging. Dat was angstig en bevrijdend tegelijk.
Een kind moet twee keer in zijn leven de navelstreng doorbreken van zijn moeder, een keer bij de geboorte. En een keer later in zijn of haar leven. Dwars door de loyaliteit en afwijzing heen.
Ik voelde mij bevrijd, ik verslond boeken over spiritualiteit en persoonlijke ontwikkeling. Ik trok de wereld in. Anderzijds durfde ik weinig te delen over mijn binnenwereld en de informatie die ik tot mij nam. Daar hing schuld en schaamte omheen.
Het boek dat mij op jonge leeftijd opende naar een wijder perspectief was het boek van Donald Neale Walsch ‘Een ongewoon gesprek met god’. Een boek dat mijn kijk op een God en religie veranderde.
Momenteel lees ik het boek ‘De nieuwe openbaring’ van hem. Een aanrader van een jewelste.
Ik voel de behoefte om dit te delen. Het respectvol vrij maken van je eigen achtergrond, roots of opvoeding is een natuurlijk proces. Welkom ermee. Het maakt je tot wie je werkelijk bent. Ik kan achteraf zien dat die eerste stappen op vijftien jarige leeftijd het moeilijkst waren.
En weet je. Laatst deelde ik dit verhaal over mijn ‘eigen weg’ kiezen aan mijn ouders. Mijn zoon zat op mijn schoot. Ik schoot vol tranen bij het verhaal en er was zoveel connectie met mijn ouders in dat moment. Zo mooi.
Ik liet de tranen los van mijn vijftien jarige angstige zelf. Het was zo kloppend. Mijn ouders ‘zagen’ mij. En mijn zoon zag zijn vader huilen. En het was goed. Cirkels.